"Admiral Graf Spee" (Admiral Graf Špe) je bojni brod nemačke ratne mornarice koji se u njenoj operativnoj upotrebi nalazio pre i u ranoj fazi drugog svetskog rata. Ovaj i još dva broda iste klase (Klasa "Deutschland"), bojni brodovi "Deutschland" (kasnije preimenovan u "Lutzow") i "Admiral Scheer" su od strane Britanaca svrstavani u klasu džepnih bojnih brodova.
Admiral Graf Špe se smatra, pored bojnog broda Bizmark, najpoznatijim brodom koji je plovio pod nemačkom zastavom. Godinu dana nakon gubitka ovog broda, Nemci su preostale brodove ove klase označili kao teške krstarice.
Porinut je 1934. godine i nazvan po admiralu iz prvog svetskog rata, Maksimilijanu von Špe, koji je sa još dva sina, poginuo u prvoj bici kod Foklandskih ostrva 8. decembra 1914. godine. To je drugi put da se brodu daje njegovo ime (prvi brod koji je poneo to ime je nedovršeni bojni krstaš iz prvog svetskog rata, SMS Graf Spee).

Bojni brod "Admiral Graf Špe" je neposredno pred izbijanje rata poslat za Atlantik, u noć 21. avgusta 1939. godine. Isplovio je iz Vilhelmshafena u potpunoj radio tišini, ka severu, da bi kod Islanda neopaženo ušao u Atlantski okean. Tri dana kasnije, na isti način je isplovio i bojni brod "Dojčland". Instrukcije za ovaj zadatak su bile razradjene još početkom avgusta i bile su veoma precizne. Predvidjale su da u slučaju izbijanja rata sa Britanijom i Francuskom, krenu sa napadima na njihove trgovačke brodove i time namame teške francuske i britanske brodove na njih i tako spreče pomorsku blokadu nemačkih luka. "Dojčland" je za područje delovanja dobio severni sdeo Atlantika, a "Graf Špe" južni. Oba broda su kao podršku dobili na raspolaganje po jedan trgovački brod...
30. septembra „Admiral Graf Špe“ nalazi svoju prvu žrtvu, britanski brod „Clement“, deplasmana oko 5000 tona. U manevru napada, britanski brod je započeo da emituje poziv u pomoć, na šta je dobio signal sa nemačkog broda: „Stop. Ne signališi“. Posadi trgovca je naređeno da napusti brod, što je ona i učinila. Iako su kingstoni bili otvoreni, brod je polako tonuo, pa su ga Nemci „ubrzali“ sa par topovskih hitaca. U duhu „lepih manira“ kapetan „Grafa Špea“, Kapetan bojnog broda Hans Langsdorf je javio poziciju čamca u kome se nalazila posada sa potopljenog broda.
Spašeni članovi posade su opisali svoj susret sa gusasrskim brodom, te je britanskom Admiralitetu postalo jasno s kim ima posla. Medjutim, posada nemačkog broda je primenila odredjene mere „dezinformisanja“ tako da je na pramcu imala ispisano ime trećeg broda iz klase, „Admirala Šera“, tako da su Britanci imali pogrešan podatak o prisutnosti nemačkih brodova u Atlantiku. To je bio tek početak „obmanjivanja“ i ratnih lukavstava koje je sprovodio kapetan „Admirala Grafa Špea“. Naime, često je prilazio „žrtvi“ vijući francusku zastavu (u zadnjem momentu se ističe prava zastava), ili je plovio sa lažnim drugim dimnjakom, ili dodatnim artiljerijskim tornjem. ..
Ponašanje Nemaca tokom boravka u luci, naročito postupak komandanta broda po uviđanju ozbiljnosti situacije, pozdravljeno je od strane stanovništva. Mnogi su strahovali da će grad pretrpeti određenu štetu zbog boravka nemačkog broda, tako da su smatrali da je odluka Langsdorfa o isplovljenju motivisana željom da ne naudi lokalnom stanovništvu.
Jedna od prvih odluka Langsdorfa po uplovljenju u Montevideo bila je oslobađanje posada potopljenih brodova iz zarobljeništva. Od svih članova posada 9 trgovačkih brodova, niti jedan član posade nije ubijen. Svaki od oslobođenih članova posade, o kapetanu Langsdorfu je imao samo reči hvale. Ostao im je u sećanju kao čovek koji je tečno govorio engleski jezik, koji im je pozajmljivao knjige na engleskom jeziku kako bi prekratili vreme u zatočeništvu. Mnogi oficiri sa potopljenih brodova su prisustvovali sahrani poginulih članova posade. Kapetan Dav, sa broda „Africa Shell“, je čak postao i prijatelj kapetana Langsdorfa.

Nakon potapanja u plitkim vodama, veliki deo brodskog nadgrađa je ostao iznad vode, ali je tokom vremena, trup propadao u mulj, tako da danas samo vrh jarbola viri iz vode.
Prvo „spasavanje“ stvari sa broda izveli su obaveštajni timovi britanske Kraljevske mornarice koji su demontirali, tada napredan, radar Seetakt, koji nije bio uništen tokom potapanja broda. Februara 1940. godine, olupinu su pohodili i američki mornari sa lake krstarice USS Helena.
1997. godine sa broda je demontiran top sekundarnih baterija kalibra 150 mm koji je danas izložen ispred Nacionalnog pomorskog muzeja u Montevideu.
Obiman posao na vađenju olupine broda je započeo u februaru 2004. godine. Ovaj poduhvat je finansiran delom sredstvima urugvajske vlade, a delom iz privatnih izvora. Kao razlog za vađenje je navedena pomoračka sigurnost brodova, pošto olupina predstavlja navigacijsku opasnost po brodove. Prva velika sekcija broda, artiljerijska kontrolna stanica teška 27 tona, je izvađena 25. februara 2004. godine. Očekivanja su da će operacija vađenja olupine potrajati nekoliko godina. Kao što se i očekivalo, na lokaciji se pojavio i Džejms Kameron, koji vredno pravi video zapis o celom poduhvatu. Nakon što se izvadi, planirano je da se izvrši restauracija i postavljanje kao muzejskog eksponata.
Mnogi nemački veterani ne odobravaju ovaj pokušaj restauracije broda, smatrajući ga ratnim grobljem i podvodnim istorijskim spomenikom koji zaslužuje poštovanje. Jedan od njih, Hans Eupel, bivši torpedni mehaničar koji je 2005. godine (kada je dao izjavu) bio star 87 godine, izjavio je da je „operacija ludost, preskupa je, i besmislena. Takođe je i opasna, jer jedno od tri punjenja koja su postavljena, nije eksplodiralo.“
10. februara 2006. godine, svetlost dana je ugledala figura orla sa „Grafa Špea“. Kako vađenje figure ne bi bilo pogrešno protumačeno, „svastika“ je bila prekrivena tokom vađenja na površinu.